Een paar keer per week was ik bij haar, net als mijn zus. Samen boodschappen doen. Heel Weesp door voor de koopjes. Van de Coöp naar Jac Hermans en vervolgens nog naar Albert Heijn. Oma met een stok of aan onze arm. Ze woonde in een kleine huurwoning. Twee lagen met een kap en een eigen tuin. Alleen als ze heel ziek was, werd er een bed beneden in de woonkamer gezet. Waarmee de woonkamer overigens direct propvol was. Anders liep ze gewoon zelf de trap op naar haar slaapkamer en ’s ochtends weer naar beneden. Voordat de hulp kwam maakte ze zelf het huis schoon. Ze moesten niet denken dat ze de boel zelf niet schoon kon houden.
Thuis vertelde ze ons zelf verzonnen verhalen van Mientje het paardje. We hingen aan haar lippen. Vaak nam ik vriendjes mee. Toen ik ouder werd, at ik vaak vrijdagavond bij haar. En ook op zaterdagmiddag tijdens de pauze van mijn bijbaantje. De kliek van vrijdagavond werd gebakken in een half pak Bleu Band (spreek uit zoals het er staat). Onovertroffen lekker. De verhalen van Mientje werden toen aan mijn 10 jaar jongere broertje verteld.
Een keer per week had ze 'kouseklets'. Een steeds kleiner wordende groep bejaarde vrouwen uit de buurt. De meeste waren weduwen. De overlijdensberichten waren vaak hèt gespreksonderwerp.
Mijn oma is oud geworden en was tot op late leeftijd zelfstandig en fit. Pas helemaal op het eind maakte ze gebruik van een hulp en maaltijdservice. Omdat dat 'niet te vreten was' maakte mijn moeder trouwens meestal haar eten zelf.
Ze heeft zich tot het eind toe verzet tegen 'het bejaardentehuis' en heeft tot een paar weken voor haar dood in een eigen huis gewoond. Ze wilde niet in een klein hok met alleen maar ouwe mensen.
Ik ben er van overtuigd dat het contact met de (klein)kinderen en de buren, het zo lang mogelijk zelf het huishouden runnen en de passende hulp, hebben bijgedragen aan haar geluk en gezondheid. Het aantal senioren 70 en 80+ neemt de komende jaren sterk toe. Ontmoeting (jong en oud), beweging, een eigen agenda, een aanpasbare woning en zorg op maat, zijn naar mijn idee de kernbegrippen als het gaat om ouderenhuisvesting. Dat kunnen we organiseren in suburbane en urbane omgevingen. Bij mijn oma was dat niet georganiseerd. Dat hoefde niet. Het ging vanzelf. Dat zal niet voor elk oudje gelden en daar ligt een mooie taak voor ons.
Mijn oma is in 1995 overleden. In de straat waar ze woonde staan sinds een paar jaar nieuwe huizen. Ik rijd er nog vaak doorheen en denk dan regelmatig aan Mientje.
Ed Heijstee
