Vorige week sprak een collega mij aan op één van onze vestigingen, laat ik hem Hans noemen (de meest voorkomende naam bij ons): “Zo Olaf, hoe gaat het met de duurzaamheid?” Om direct te vervolgen: “Het begint een beetje een containerbegrip te worden.” 

Mijn oma Rika is 93 jaar geworden. Of 94 want ze smokkelde er altijd een jaar bij als iemand vroeg hoe oud ze was. Ik denk uit trots. Kijk mij eens fief zijn voor mijn leefijd. En dat was ze. Ze vormt voor mij een grote inspiratiebron bij het denken over nieuwe woonmilieus met een plek voor ouderen. Wat maakte dat mijn oma zo lang fit en zelfstandig was? En wat kan ik daarvan leren? We gaan terug in de tijd.

Toen ik een jongetje was, zag de wereld er overzichtelijk uit. Mensen werkten hard. Gingen op 65-jarige leeftijd met pensioen dat hen door vadertje Drees was verschaft. En verhuisden gelijk van hun huis naar het bejaardentehuis om hun laatste levensjaren te slijten. Voor mij als jongetje waren de opa’s en oma’s heel erg oud, zeker in de wat muffe setting van dat bejaardentehuis.